بدون تردید فروغ فرخ زاد مشهورترین شاعرزن در ادبیات فارسی است. علاوه بر این، چه او را بپذیریم و چه رد کنیم، نمی توانیم منکر این واقعیت شویم که یکی از تاثیرگذارترین شخصیت های فرهنگی عصر ما محسوب می شود.

 فروغ روز هشتم دی ماه 1313 خورشیدی درخیابان معزالسلطنه، کوچه ی خادم در محله ی امیریه ی تهران از پدری تفرشی(سرهنگ محمد فرخ زاد) و مادری کاشانی تبار(توران وزیری تبار) به دنیا آمد. سومین فرزند از هفت فرزند خانواده بود. برادران و خواهران اش عبارت بودند از: امیر، مسعود، مهرداد، فریدون، پوران و گلوریا.

  تحصیلاتش را تا سال نهم درتهران در دبستان و دبیرستان گذراند و سپس در آموزشگاه هنرهای دستی ویژه ی دختران در رشته ی نقاشی و خیاطی ثبت نام کرد. در همین زمان با پسر دایی مادری اش پرویز شاپور-طنزنویس معروف- که یازده سال از او بزرگ تر بود، روابط عاطفی برقرار کرد و با او به نامه نگاری پرداخت. از نامه نگاری های  فروغ با پرویز درقبل، دوران  ازدواج و پس ازجدایی آن دو از یک دیگر، کتابی به همت فرزندش کامیار و عمران صلاحی با نام "اولین تپش های عاشقانه ی قلبم"، منتشر شده است. فروغ شانزده ساله بود که با شاپور ازدواج کرد و همراه او به اهواز رفت و در همان جا، کامیار چشم به جهان گشود. این زناشویی دیری نپایید و آن دو به دلایل گونه گون، به ویژه دخالت اطرافیان ، در سال 1334 از یک دیگر جدا شدند و سرپرستی کامیار به پرویز محول شد. فروغ سرخورده، به تهران بازگشت و همش را معطوف شعر و هنر کرد.

فشارهای روحی و دشواری شرایط کار باعث شد که فروغ دوبار به اروپا سفر کند و با زبان های ایتالیایی، فرانسه و آلمانی آشنا شود. در این سفرها فرهنگ اروپایی تاثیر عمیقی بر او گذارد و افق دیدش را پهناورکرد. در یکی از همین سفر ها بود که با ابراهیم گلستان فیلمساز و سرمایه گذارمعروف هنری آشنا شد و به سینما و تئاتررو آورد. با سرمایه گذاری گلستان، فروغ در سال 1341 فیلم مستند و تکان دهنده ی "خانه سیاه است" رااز زنده گی در آسایشگاه جذامیان باباباغی تبریزکارگردانی کرد.  این فیلم یک سال بعد برنده ی جایزه ی نخست جشنواره ی بین المللی اوبرهاوزن شد. در همین سال، فروغ در نمایش "شش شخصیت در جست و جوی نویسنده" بازی چشم گیری ارائه داد و تحسین منتقدان را برانگیخت.

فروغ شعر را با تاثیر از زمینه های سنتی آغاز کرد:
نمی دانم چه می خواهم خدایا
به دنبال چه می گردم شب و روز
چه می جوید نگاه خسته ی من
چرا افسرده است این قلب دل سوز
ویا
تورا افسون چشمانم زره برده ست و می دانم
چرا بیهوده می گویی دل چون آهنی دارم
نمیدانی نمیدانی که من جز چشم افسون گر
در این جام لبانم باده ی مرد افکنی دارم.
و اندک اندک، با  مرور وگذراز اوزان نیمایی و پس از آن تحت تاثیر شیوه ی احمد شاملو تجربه های شعری اش را به استقلالی کم نظیرهدایت کرد. دلیلش هم این بود که درمجموع، فروغ  هم نظیر شاملواز درون اندیشی ویژه یی برخوردار بود که به کارش هویتی بارز و مشهود می بخشید. تسلط غریب اش بر واژه ها، ایماها،ایقاها، استعاره ها، تلفیق ها و پرداخت های زبانی، حیرت انگیز بود و آن ها را با چیره گی کم نظیری درسروده هایش به کار می گرفت. مثل ترکیب موم شب به راه در: نگاه کن که موم شب به راه ما/چگونه قطره قطره آب می شود. ویا مجموعه یی از استعاره و ایما و تلفیق در: امشب از آسمان دیده ی تو/روی شعرم ستاره می بارد/در سکوت سپید کاغذها/پنجه هایم جرقه می کارد.

درمورد ساختار اشعار فروغ دو نظرگاه عمده را می توان ذکر کرد. دید نخست ، لطافت و ظرافت زبان اش را در حالات و مشخصات زنانه ی او کندوکاو می کند. خود فروغ در این باره می گوید:"آرزوی من آزادی زنان ایران و تساوی حقوق آنان ها با مردان است." و "من به رنج هایی که خواهرانم در این مملکت در اثر بی عدالتی مردان می برند، کاملا واقف هستم و نیمی از هنرم را برای تجسم دردها و آلام آن ها به کار می برم."  دید دوم ، به فروغ از زاویه ی یک انسان نگاه می کند و زن بودن اش را بخشی از این کلیت می داند. این دید، تجربه های فروغ را بدون درنظرگرفتن جنسیت او محک می زند. دلیل اش هم این است که هستند نوپردازان مذکری که زبان ظریف، عارفانه و
عاشقانه شان شانه به شانه ی فروغ می ساید. از این جمع می توان از هوشنگ ایرانی و سهراب سپهری یاد کرد. با چنین فرضی، فروغ را می توان شاعری مردمی دانست که با تلاشی خسته گی ناپذیر، تجربه می اندوزد. خودش در مصاحبه یی اشاره می کند به این که دیگران می کوشند به او بگویند از چه راهی برود تاسرش به سنگ نخورد.  بعدهم اضافه می کند که او ترجیح می دهد به شخصه تجربه گر باشد، چون تاسرش به سنگ نخورد، "معنای سربه سنگ خوردن" را نخواهد فهمید. درجای دیگری از وسواس و تکرر تجربه های شعری اش سخن به میان می آورد و می گوید آن قدر مشق می نویسد که دیگر مجبور شده است از کاغذ کاهی (که آن زمان ارزان قیمت بود) استفاده کند.

از فروغ پنج دفتر شعر باقی مانده است. دست اندرکاران شعر نو متفق القول اند که فروغ با  دفتر"تولدی دیگر"، تولدی دیگر یافت.  چهارمین و آخرین دفتر شعری بود که در زمان حیات او منتشر شد(1342). سه دفتر قبلی عبارتند از اسیر(1331)، دیوار(1336) و عصیان (1342). پس از مرگش، در سال 1352 مجموعه ی دیگری با نام ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ازاو به به چاپ رسید. اشعار فروغ به زبان های مختلف، ازجمله عربی، آذری، انگلیسی، فرانسه، آلمانی، ایتالیایی، ترکی و اردو ترجمه شده اند.

جدا از محتوای برتروشکل و پرداخت، سروده های فروغ در تولدی دیگرجهش بزرگی را نشان می دهند.   درقیاس با "اسیر" از اسارت پرداخت های نوباوه گی می گریزند، در مقابله با "دیوار" سد شکن تر اند ودر مواجهه با"عصیان"، مردمی تر فریاد می کشند . شاید عاشقانه ی زیر نزد یک ترین سروده ی  دفتر تولدی دیگر به مجموعه ها ی پیشین باشد.  با این وصف، دست کم یک سروگردن جلوتر از
 آن ها حرکت می کند